در روایتی می‌فرماید مؤمن باید اذیّت بشود. مؤمن یا همسایه‌اش اذیّتش میکند، یا یک مؤمن دیگری که بهش حسودی میکند، یا خانواده‌اش اذیّتش میکند، بعد می‌فرماید: هیچ‌کس اذیّتش نکند، داره رد می‌شه در خیابان، رهگذر اذیّتش میکند.
امام باقر (ع) فرمود: مؤمن در زندگى خانواده گى مبتلا میگردد و همواره مورد اذیت و آزار یکى از خویشاوندان هست و اگر در خانواده کسى نبود او را رنج دهد از همسایه در عذاب خواهد بود.
امام باقر (ع) فرمود: گروهى در زمان هود نبى (ع) گرفتار قحطى شدند آنها نزد هود رفتند و از او خواستند تا دعا کند خداوند براى آنان باران نافعى بفرستد، در این هنگام پیرزنى بدزبان و فحاش از منزل هود بیرون شد و گفت: چرا هود براى خودش دعا نمیکند. مردم گفتند ای پیرزن ما را نزد هود ببر، گفت: او اکنون در میان مزرعه مشغول آبیارى است میخواهید نزد او بروید. آنها نزد هود رفتند و دیدند او مشغول نماز است، هود هر گاه از کار فارغ میشد دو رکعت نماز میخواند.
در این هنگام هود از آنها پرسید حاجت شما چیست؟ گفتند: ما براى حاجتى نزد شما آمدیم ولى چیز شگفتى مشاهده کردیم، هود گفت چه دیدید؟گفتند: پیرزن بدزبان و فحاشى را مشاهده کردیم که بر سر ما فریاد کشید. هود گفت: او زن من است و من دوست دارم عمر او طولانى شود، گفتند: اى پیغمبر خدا چرا میخواهى عمر او طولانى شود؟ گفت: هیچ مؤمنى نیست مگر اینکه کسى او را اذیت میکند و من اکنون خداوند را سپاس میگویم که زیر دستم را آزار دهنده من قرار داده است، و اگر او نبود بدتر از آن بر من مسلط میشد.
امام على (ع) فرمود: رسول اکرم (ص) فرمودند: اگر مؤمن در سوراخ موشى قرار گیرد خداوند آزار دهندهاى براى او میرساند، زیرا مؤمن باید کفاره گناهان خود را در دنیا مشاهده کند.[1]
مشکاة الأنوار / ترجمه عطاردى ؛ ص269
