یادداشت 299 : امیرالمؤمنین(ع) هم نگران عاقبت‌به‌خیری بود

تک تک ما باید به‌صورت خیلی جدی این سؤال را از خودمان داشته باشیم. ما که ریزه‌خور خوان امیرالمؤمنین هستیم و خاک کف پای غلام امیرالمؤمنین، قنبر هم نمی‌شویم، خیلی فاصله داریم با حضرت. باید در این اخلاق و در این ویژگی شباهت به حضرت داشته باشیم؛ که تا رسول خدا صدا زد: «علی‌جانم! می‌بینم در یک ماه رمضانی محاسن تو به خون سرت خضاب می‌شود»

آقا بلافاصله پرسیدند:

«آیا آن موقع من دین دارم؟»

علی‌جانم! تو مولود کعبه هستی، تو تضمینی هستی، این‌همه کلمات را تو شنیده‌ای، می‌دانی، دیده‌ای همۀ وحی را و همۀ مراتب عالیِ معنوی را. قسیم‌الجنّة والنّار هستی؛ چرا این سؤال را می‌کنی؟

چون در روح علی‌بن ابیطالب ذرّه‌ای غرور نیست، ذرّه‌ای تکبّر نیست. امر خدا در قلب علی(ع) باعظمت است. «عَظُمَ الْخَالِقُ فِی أَنْفُسِهِمْ فَصَغُرَ مَادُونَهُ فِی أَعْیُنِهِمْ»(نهج‌البلاغه/خطبه193)

یادداشت 62 : روش مبارزه با تکبر

راه اول برای شکستن تکبر نماز است و تلاوت قرآن.

راه دومی که برای شکستن تکبّر انسان وجود دارد بلاهاست. خدا یک همسری به تو می‌دهد، داغونت می‌کند، ناله‌ات بلند می‌شود درِ خانۀ خدا، من دیدم یک آدم حسابی داشت به یک کسی که گرفتاری داشت می‌گفت: خب برو در خانۀ خدا تضرع کن! می‌گفت به خدا خیلی گریه می‌کنم خیلی ناله می‌زنم، گفت نه خیلی شدیدتر، شدیدترش کن! هنوز نشده، شدیدترش کن! می‌گفت بابا دیگر چه جوری؟ می‌گفت خیلی باید ذلیل‌تر بشوی هنوز نشده، این خدا دارد می‌چلاند، گفت هر موقع چلاند آخرین قطرات تکبّر از روحت در آمد بیرون مشکلت حل می‌شود.  بعدِها آن آقا را دیدم آقا حل شد گفت: آره،  من فکر نمی‌کردم اینقدر خدا می‌خواهد من تکبّر از روحم بیرون برود.