یادداشت 299 : امیرالمؤمنین(ع) هم نگران عاقبت‌به‌خیری بود

تک تک ما باید به‌صورت خیلی جدی این سؤال را از خودمان داشته باشیم. ما که ریزه‌خور خوان امیرالمؤمنین هستیم و خاک کف پای غلام امیرالمؤمنین، قنبر هم نمی‌شویم، خیلی فاصله داریم با حضرت. باید در این اخلاق و در این ویژگی شباهت به حضرت داشته باشیم؛ که تا رسول خدا صدا زد: «علی‌جانم! می‌بینم در یک ماه رمضانی محاسن تو به خون سرت خضاب می‌شود»

آقا بلافاصله پرسیدند:

«آیا آن موقع من دین دارم؟»

علی‌جانم! تو مولود کعبه هستی، تو تضمینی هستی، این‌همه کلمات را تو شنیده‌ای، می‌دانی، دیده‌ای همۀ وحی را و همۀ مراتب عالیِ معنوی را. قسیم‌الجنّة والنّار هستی؛ چرا این سؤال را می‌کنی؟

چون در روح علی‌بن ابیطالب ذرّه‌ای غرور نیست، ذرّه‌ای تکبّر نیست. امر خدا در قلب علی(ع) باعظمت است. «عَظُمَ الْخَالِقُ فِی أَنْفُسِهِمْ فَصَغُرَ مَادُونَهُ فِی أَعْیُنِهِمْ»(نهج‌البلاغه/خطبه193)

یادداشت 188 : کلام امیر (ع)

امام علی (ع) در سفارش به فرزندش حسن (ع) فرمود : دلت را با موعظه ، زنده بدار .........  واخبار گذشتگان را بر آن عرضه کن وبه آنچه بر سرِ پیشینیان تو آمده است ، اندرزش ده! در سرزمین ها وآثار بر جای مانده از آنان بِگرد وبنگر که چه کردند واز چه جدا شدند وبه کجا منتقل شدند ودر چه سرایی فرود آمدند . خواهی دید که از دوستان [خود] ، جدا شده اند ودر سرای غربت ، فرود آمده اند وگویا تو نیز به زودی ، چونان یکی از آنان خواهی شد . پس جایگاه [ ابدی ]خویش را آباد کن وآخرتت را به دنیایت مفروش ......... 

فرزندم! من اگر چه به اندازه عمرِ [ مجموعِ ]پیشینیان ، عمر نکرده ام ، اما در کردارهای آنان نگریسته ام ، ودر اخبار وسرگذشتشان اندیشیده ام ، ودر آثارشان سیر کرده ام تا آن جا که چونان یکی از آنان شده ام وبلکه با مطالعه تاریخ آنان ، گویا پا به پای اوّلین تا آخرین آنها عمر کرده ام . پس حوادث زلال را از تیره ، وسود آنها را از زیانشان بازشناختم . پس ، از هر چیزی ، ناب آن را برایت برگزیدم وزیبایش را برایت جستم ، ونا شناخته هایش را از تو دور ساختم ، وچونان پدری مهربان ، به کار تو همّت گماشتم وعزم تربیت تو کردم؛ زیرا که تو در آغاز زندگی قرار داری وتازه به روزگارْ روی آورده ای واز نیّتی پاک واندرونی بی پیرایه ، برخورداری .(میزان الحکمه 1) صفحه131

یادداشت 160 : بزرگترین ظلم به امیرالمومنین ؟

فاطمۀ مرضیّه‌  (سلام‌الله‌علیها)  گله دارند از مردمی که گرایش دارند به سوی  باطل. فرق بین سخن باطل و سخن حق را نمی‌فهمند. چه بیماردلانی بودند. چه فرهنگ خرابی بوده که بیماردلان می‌توانستند در آن فرهنگ خراب حکومت کنند. امیرالمؤمنین علی‌‌(علیه‌السلام)  یک  جملۀ عجیبی  دارند در نهج‌البلاغه که می‌فرمایند «بزرگ‌ترین ظلمی که به من شد، این بود  که من را با دیگران مقایسه کردند.»

علی کجا و دیگران کجا؟ یعنی فرق بین علی و دیگران را تشخیص نمی‌دادند! این خیلی جالب است. یا فاطمه! شما نبودی در جنگ جمل ببینی چه مصیبتی تحمیل کردند به جامعۀ اسلامی! چه تهمت‌هایی به علی‌بن ابیطالب می‌زدند! سرِ چه سخنان باطل و مسخره‌ای.

یادداشت 138 : اشک رمضان

شب‌های جامعه ی مؤمنین در فرهنگ رمضان نباید مثل شب‌های ارواح باشد، ولوله باید باشد مثل کندوی عسل از هر گوشه‌ای زمزمه‌های دعا و مناجات باید بلند بشود، بعضی از جوان‌ها هستند می‌گویند ما این سریال‌ها را نگاه نمی‌کنیم نگاه می‌کنیم بعدش دیگر آن حسّ و حال معنوی از ما گرفته می‌شود ما می‌خواهیم در فکر خدا و قیامت باشیم.

«أَمَّا اللَّیْلُ فَصَافُّونَ أَقْدَامَهُمْ، تَالِینَ لِأَجْزَاءِ الْقُرْآنِ یُرَتِّلُونَها تَرْتِیلاً. یُحَزِّنُونَ بِهِ أَنْفُسَهُمْ وَ یَسْتَثِیرُونَ بِهِ دَوَاءَ دَائِهِمْ.» شب‌ها می‌ایستند قرائت قرآن می‌کنند بعد اشک می‌ریزند با قرآن امیرالمؤمنین علی‌ـ‌علیه‌السلام‌ـ در خطبه همام در نهج‌البلاغه شریف می‌فرماید: «یُحَزِّنُونَ بِهِ أَنْفُسَهُمْ» اشک می‌ریزند «وَ یَسْتَثِیرُونَ بِهِ دَوَاءَ دَائِهِمْ» ماه رمضان ماه شادی است، شادی در اشک نه شادی در قهقهه خنده، این را در فرهنگ خودمان بیاوریم، یک ماه سعی کنیم گریه کنیم، گریه رمضان با گریه محرم فرق می‌کند، هر کدام یک تفاوتی دارد.

هر که می‌خواهد بگوید، هر چه می‌خواهد، تلخ یا شیرین، آقا اینها ماه رمضان را تبدیل کردند به ماه ماتم، خب آن نمی‌فهمد که تو اشکت ناشی از آن نشاط درونی و معرفت تو نسبت به خداوند متعال و محبّتت به خداوند متعال است. مگر قرآن کتاب ماتم است؟ مگر ماه رمضان بهار قرآن نیست؟ پس یعنی ماه رمضان بهار اشک است، هیچ برنامه‌ای نباید در جامعه ما اجرا بشود که مغایر با اشک باشد، آخه امام سجاد فدایش بشوم بنا بر نقلی که هست عید سعید فطر دیدند کسی دارد با صدای بلند می‌خندد فرمودند تو مطمئن هستی خدا تو را بخشیده از ماه رمضان خارج شدی که اینقدر بی‌خیال داری می‌خندی؟ گفت آقا دیگر عید فطر است بگذار بخندیم دیگر، حسّ رمضان حسّ عجیبی است، فرهنگ رمضان فرهنگ معنویت است و فرهنگ معنویت یکی از علائم و شاخص‌های بسیار مهمّش اشک است.