یادداشت 348 : اگر شهید بشوی می‌دانی چه می‌شود؟

شما در طول زندگی دنیا به لحاظ کسب مقامات معنوی چقدر دوست داری رشد کنی ؟ اگر شهید بشوی می‌دانی چه می‌شود؟ هر چقدر دوست داشتی رشد کنی یا می‌توانستی رشد کنی یا باید رشد می‌کردی همه‌اش را بی‌زحمت برایت می‌نویسند.

شهادت عجب فرصتی است! تصور کن، فوقش چهل سال دیگر می‌خواهی زندگی کنی در آن چهل سال می‌خواهی چکار کنی؟ دوست داری ایده‌آل‌ترین در این چهل سال زندگی کنی؟ همین فقط دوست داشته باش، اگر شهید بشوی آن ایده‌آل را برایت می‌نویسند به اضافۀ اینکه هیچ گناهی هم از گذشته برایت نمی‌نویسند. شهادت استثناست. من زندگی‌ام را دوست دارم برای بالا بردن آن ارتفاع، چون تنها فرصتم الان است الا شهید شدن. اصلاً شهادت را به آدم حسابی‌ها مطرح می‌کنی ها! همین‌جوری آب در دهانشان راه می‌افتد واقعاً می‌شود؟ امکانش هست؟ می‌دانی من چقدر می‌برم؟ می‌دانی من چقدر می‌برم؟ بخواهد با محاسبۀ عقلانی صورت بگیرد.

محاسبۀ عقلانی هم غلط نیست ها! فکر نکن کسی که می‌خواهد شهید بشود نسبت به محاسبۀ عقلانی کور می‌شود. محاسبۀ عقلانی با محبت یکی است؛ یعنی می‌شود من با یک فرصتِ شهید شدن در اعلا علّیّین در جوار علی بن ابیطالب قرار بگیرم؟ شنیدم شهدا را می‌برند پیش امام حسین ع، هزار سال زندگی کنم نمی‌توانم به آنجا برسم.

غصۀ ارتفاع را کسی بخورد دست از شهادت برنمی‌دارد، چون یک عمر زندگی یک قدم است، شهادت به اضافۀ آن یک قدم می‌شود هزار قدم، با هیچ‌چیز دیگر هم قابل جبران نیست و این را باید به نوجوان‌ها فهماند. آی آموزش پرورش! آی! آی! آی!

دانشجوها، دبیرستانی‌ها را می‌برند جبهه جای شهدا را می‌بینند انقلاب پدید می‌آید، تحول پدید می‌آید. هیچ کسی نمی‌خواهد بعد سالها بفهمد، پس این نقص آموزش پرورش ماست که شهادت و شهید را به نوجوان که سالم‌تر است معرفی نکردیم؟

آیا میدانید این عکس متعلق به کدام شهید است ؟؟؟

یادداشت 336 : چرا سری که درد نمیکرد دستمال می بستند؟

می‌گویند سری که درد نمی‌کند دستمال نبندید،

رزمندگان سرشان درد نمی‌کرد ولی دستمال به پیشانی می‌بستند

و کم کم سر آنها درد می‌کرد

تا جایی که بایستی سرشان را در راه معبود جدا می‌کردند.

وصیت نامه تکان دهنده ی شهید به مادرش

یادداشت 147 : اثر دینداری قوی

یک دیندار قوی در فامیل پیدا می‌شود، تمام فامیل را تحت‌الشّعاع قرار می‌دهد. یک دیندار قوی، آن اقویایی که خیلی قوی هستند، در یک محلّه پیدا می‌شود، اثر می‌گذارد در بقیه. یک دیندار قوی در یک شهر پیدا می‌شود، اثر می‌گذارد بر بقیه. آثار معنوی کسانی که دینداری قوی می‌کنند فوق‌العاده است. من مثالی از دوران دفاع مقدس بزنم. اگر اجازه بدهید، هم شما، هم کلّیة رزمندگان محترم، بنده به عنوانِ نه یک رزمنده، بالاخره رفتم آنجا شاهد بودم، عرض بکنم. تمام رزمنده‌ها که جنگ نمی‌کردند. جنگ که روی دوش همة رزمنده‌ها نبود، چهار تا در آن‌ها بودند، گل روزگار بودند. اثر برکت نور آن‌ها بود بقیه را حرکت می‌داد. همه که یک میزان ایمان نداشتند که. ایمان الحمدلله خب بله زیاد است، درجاتش فرق می‌کند. چهار تایی بودند که شهادت‌پرور بودند، شهیددرست‌کن بودند. بسیاری از شهدای دفاع مقدس، تحت تأثیر آن شهدا رشد کردند.

یادداشت 90 : خاطره ی جالب اولین منبر استاد

حجت‌الاسلام علیرضا پناهیان  روحانی گردان‌های تخریب و حبیب با اشاره به خاطره‌ای از دوران دفاع مقدس گفت: پیش از جنگ در حوزه و دانشگاه تدریس می‌کردم و به همین دلیل، روضه‌خوانی و منبر رفتن بلد نبودم. شب اربعین، هیأتی از تهران به جبهه آمده بود تا به رزمندگان شام نذری بدهد، به همین دلیل جمعیت زیادی از تمام گردان‌ها داخل و بیرون حسینیه جمع شده بودند. فرمانده گردان به من گفت که امشب شما باید منبر بروی، اما من قبول نکردم. با اجبار فرمانده گردان مجبور شدم قبول کنم و همین که قصد صحبت داشتم، توفان و گرد و خاک شدیدی بر پا شد، پیش خود گفتم: خدایا من که منبر بلد نبودم، باد و خاک هم فرستادی؟! بعد از پایان توفان، رزمندگان مشغول تکاندن لباس‌های خود شدند. من برای اینکه آن‌ها را به آرامش دعوت کنم، گفتم: این گرد و غبار مسافران کربلاست. این گفته من تأثیر عمیقی روی آن‌ها گذاشت و تمامشان به شدت اشک ریختند. با کمال تعجب دیدم فردای آن روز رزمندگان از فرمانده گردان گلایه کردند که چرا اجازه نداده بوده پیش از این من منبر بروم