یادداشت 348 : اگر شهید بشوی می‌دانی چه می‌شود؟

شما در طول زندگی دنیا به لحاظ کسب مقامات معنوی چقدر دوست داری رشد کنی ؟ اگر شهید بشوی می‌دانی چه می‌شود؟ هر چقدر دوست داشتی رشد کنی یا می‌توانستی رشد کنی یا باید رشد می‌کردی همه‌اش را بی‌زحمت برایت می‌نویسند.

شهادت عجب فرصتی است! تصور کن، فوقش چهل سال دیگر می‌خواهی زندگی کنی در آن چهل سال می‌خواهی چکار کنی؟ دوست داری ایده‌آل‌ترین در این چهل سال زندگی کنی؟ همین فقط دوست داشته باش، اگر شهید بشوی آن ایده‌آل را برایت می‌نویسند به اضافۀ اینکه هیچ گناهی هم از گذشته برایت نمی‌نویسند. شهادت استثناست. من زندگی‌ام را دوست دارم برای بالا بردن آن ارتفاع، چون تنها فرصتم الان است الا شهید شدن. اصلاً شهادت را به آدم حسابی‌ها مطرح می‌کنی ها! همین‌جوری آب در دهانشان راه می‌افتد واقعاً می‌شود؟ امکانش هست؟ می‌دانی من چقدر می‌برم؟ می‌دانی من چقدر می‌برم؟ بخواهد با محاسبۀ عقلانی صورت بگیرد.

محاسبۀ عقلانی هم غلط نیست ها! فکر نکن کسی که می‌خواهد شهید بشود نسبت به محاسبۀ عقلانی کور می‌شود. محاسبۀ عقلانی با محبت یکی است؛ یعنی می‌شود من با یک فرصتِ شهید شدن در اعلا علّیّین در جوار علی بن ابیطالب قرار بگیرم؟ شنیدم شهدا را می‌برند پیش امام حسین ع، هزار سال زندگی کنم نمی‌توانم به آنجا برسم.

غصۀ ارتفاع را کسی بخورد دست از شهادت برنمی‌دارد، چون یک عمر زندگی یک قدم است، شهادت به اضافۀ آن یک قدم می‌شود هزار قدم، با هیچ‌چیز دیگر هم قابل جبران نیست و این را باید به نوجوان‌ها فهماند. آی آموزش پرورش! آی! آی! آی!

دانشجوها، دبیرستانی‌ها را می‌برند جبهه جای شهدا را می‌بینند انقلاب پدید می‌آید، تحول پدید می‌آید. هیچ کسی نمی‌خواهد بعد سالها بفهمد، پس این نقص آموزش پرورش ماست که شهادت و شهید را به نوجوان که سالم‌تر است معرفی نکردیم؟

یادداشت 336 : چرا سری که درد نمیکرد دستمال می بستند؟

می‌گویند سری که درد نمی‌کند دستمال نبندید،

رزمندگان سرشان درد نمی‌کرد ولی دستمال به پیشانی می‌بستند

و کم کم سر آنها درد می‌کرد

تا جایی که بایستی سرشان را در راه معبود جدا می‌کردند.

یادداشت 202 : خدایا من میخواهم کاری کنم اثرش بماند؟ / چفیه آقا

قرآن : «وَالَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَلَن یُضِلَّ أَعْمَالَهُمْ» کسانی که در راه من کُشته می‌شوند، یعنی در مقاتله و مجاهدۀ فی سبیل‌الله به شهادت می‌رسند، اینها را خدا آثار اعمال‌شان را تباه نمی‌کند. اینها اثرشان می‌ماند. ماندگار است، همین‌جوری می‌ماند. ما یادواره می‌گیریم با یادواره‌هایمان شهدا را نگه نمی‌داریم، شهدا ما را وادار می‌کنند که یادواره بگیریم به یادشان.

هرکی در این مسیر قدم بردارد، خودش حس می‌کند، تحت حمایت و هدایت شهدا در این مسیر قدم برداشته. قدم برداشتن برای شهدا، افتادن در مسیر آن جریانی است که خداوند متعال سنّت خودش قرار داده. که می‌فرماید من اثر شهدا را از بین نمی‌برم. هر موقع خواستید یک کاری انجام بدهید که یقین بدانید این کار می‌خواهد ادامه پیدا بکند. یقین می‌خواهید بکنید که این کار می‌خواهد برکت پیدا بکند.خدایا! من می‌خواهم یک کاری کنم اثرش بماند، حتماً برو در مورد شهدا کار کن، در مورد دفاع مقدس، در مورد رزمنده‌ها کار کن. چه‌جوری اثرش باقی می‌ماند، کاری نداشته باشید. یکی از هوشمندانه‌ترین راهبردهایی که از شخص شخیص مقام معظم رهبری است این راهبرد و رهنمودهای شخص او و اصرار شخص او و تشخیص بسیار عالی و نورانیِ شخص مقام معظم رهبری است. به هیچ سازمان و به هیچ شخصیت دیگری در این مملکت ربطی ندارد، بحث شهدا و دفاع مقدس است.

یادداشت 116 : ملاقات با خدا

آدم‌هایی که غرق ارتباط‌ هستند و غش کردند در ارتباط‌های شیرین دنیایی، همیشه غم‌دیده‌ هستند، همیشه سرخورده‌ هستند، همیشه کتک خورده از دنیا هستند. همیشه دچار یأس می‌شوند، خدا قول داده می‌فرماید من حال می‌گیرم. می‌خواهید ارتباط‌های دنیایی‌تان گرم، جاودانه و دلنشین باشد؟ قطع کنید. بگویید من روزی از همسرم جدا خواهم شد. من را در یک قبر می‌گذارند، او را در قبر دیگری.

بگذارید یک خاطره بگویم از زیباترین عروس و دامادی که در عالم بهترین ارتباط را داشتند، دیگر از این بهتر در عالم ما نداریم. هرگز اصلاً و ابدا. حضرت زهرای اطهر وقتی آمدند خانه امیرالمؤمنین، شروع کردند گریه کردن. امیرالمؤمنین(ع) در اولین گفتگوی خودشان با فاطمه زهرا(س) فرمودند یا فاطمه چرا گریه می‌کنی؟ فاطمه زهرا فرمودند از خانه پدری آمدم در خانه شما، آن قطع، قطع ارتباط از خانه پدر و قرار گرفتن در موقعیت جدید، من را یاد لحظه‌ای انداخت که از خانه تو بیرون خواهم رفت و به خانه مرگ و به خانه قبر خواهم رفت.

نه حضرت زهرا یک ذره از محبتش از حضرت علی کاسته شد این حرف را زد، نه حضرت علی یک ذره کم دوست داشت فاطمه را، نه بحث مردنی بود شب عروسی، مرگ جزء زندگی ماست. مرگ را فراموش نکنید! مرگ جزء لاینفکّ زندگی ماست، مرگ عزیز دل ماست، مرگ رفیق ماست، مرگ همراه ماست، مرگ همیشه در خاطر ماست، مرگ یکی از خاطرات همیشه فعال ماست، ما روزی در دستان غسال و روی سنگ سختی غلت خواهیم خورد، بدن‌مان شستشو می‌شود، به خاک سپرده خواهد شد، روح‌مان به آسمان‌ها خواهد رفت. مرگ یک حادثه نیست، یک همراه همیشگی است. مرگ خیلی زیباست.

«مرگ اگر مرد است گو نزد من آی، تا در آغوشش بگیرم تنگ تنگ» مرگ خیلی قشنگ است. یک وقت از مرگ نترسید، آدم خوبی بشوید ها! آن خوب بودن به درد لای جرز می‌خورد، اصلاً خوب نشوید اگر می‌خواهید از ترس مرگ خوب بشوید. آدم از مرگ که نمی‌ترسد ، آدم با مرگ رفیق می‌شود و خوب می‌شود، آدم از مرگ خوشش می‌آید و خوب می‌شود، آدم منتظر مرگ لحظه شماری می‌کند و خوب می‌شود، نه در برود و خوب بشود، کسی از مرگ در برود و خوب بشود، سعی می‌کند مرگ را فراموش بکند.

تصویری 21 : پشتیبانی شهدا

یادداشت 32 : درد و دلهای شهید چمران

یاعلی! من حالا می‌فهمم تو چرا با چاه درد دل می‌کردی!
یاعلی! من رفتم در میان محرومین و پابرهنه‌ها کار بکنم زحمت بکشم، به من می‌گویند این یا جاسوس است
یا چیست یا چیست ، تهمت می‌زنند.