فرق بین امام حسین (ع) و باقی ائمه در این است که:
وقتی از ائمه آدرس خدا را می‌پرسی راه را نشانت میدهند،
اما وقتی که از امام حسین (ع) آدرس خدا را می‌پرسی
دستت را گرفته می‌برد و در دست خدا می‌گذارد.
آنهایی که در مقابل حسین (ع) صف آرایی کردند باور نمیکردند که چقدر حسین آنها را دوست دارد.
دولتمردان و شهرداری‌ها باید مهمترین بودجه‌های خود را به رونق بخشیدن به عزاداری‌ها اختصاص دهند. هر کار فرهنگی دیگری در این کشور و در جهان اسلام و در جهان بشریت غیر از کار برای اباعبدالله الحسین(ع) ثمرات کمتری به ارمغان خواهد داشت. عقل اقتضا می‌کند بیشترین هزینه را انسان جائی قرار دهد که بیشترین بهره‌برداری را خواهد داشت.
مشروح یک گفتگوی مهم دربارۀ دستجات عزاداری
استادپناهیان : عدم حضور دستجات عزاداری در خیابان ها ؛ غفلتی است که باید جبران شود/ماجرای جوان روسی که یکسال نوحه فارسی می شنید . مصاحبه حجت الاسلام علیرضا پناهیان با مجلۀ هیأت-(ماهنامه فرهنگی هیأت رزمندگان اسلام ) – شماره 88 در مورد دستجات عزاداری
امام حسینعلیه‌السلام در دعای عرفه عرضه می‌دارد: خدایا! نعمت‌هایی که نخواسته ابتدا کردی به آن، من چه جوری آخر اینها را شکرش را به جا بیاوریم؟ اگر من خواسته بودم، تو داده بودی، مانده بودم زیر شکرش، من نخواسته تو دادی، شد دو تا، دو برابر شد محبت خدا. این را برای چه می‌گویم؟ برای اینکه نگاهت را به نماز درست کنی. خدا منت گذاشته سر ما گفته بیا نماز بخوان. برای اینکه احساست را نسبت به نماز درست کنی. جرأت نکنی نماز را ترکش بکنی. برای چه؟ می‌گویی بابا محبت کرده، زشت است آخر! اِه، نمی‌شود اصلاً اِه!
باور کنید امام زمان دلش برای شما تنگ می‌شود. امام رضا دلش برای شما تنگ می‌شود. در و دیوار حرمش برای صدای شما که می‌گویید «السّلام علیک یا علی‌بن موسی الرضا» گریه می‌کنند. اگر کسی باور کرد؟!
می‌دانید اگر من و شما باور کنیم امام زمان به ما علاقه دارد سیراب می‌شویم؟ لبریز می‌شویم؟ سرشار می‌شویم؟ سرمست می‌شویم؟ خلاءهای وجودی‌مان پر می‌شود؟ می‌دانید بهترین آدم‌هایی که در راه امام زمان تکّه‌تکّه می‌شوند، روز قیامت شرمندۀ محبّت آقا امام زمان هستند و می‌گویند آقا! یک ذرّه از محبّت تو را، یک ذرّه از جگرهایی را که در تو سوخت به‌خاطر من، نتوانستم جبران کنم می‌دانید همۀ عزاداران اباعبدالله الحسین روز قیامت شرمندۀ امام حسین هستند؟ نگاه می‌کنند می‌بینند امام حسین بیشتر از اینها که برای امام حسین سوختند برایشان سوخته.
آن عارف گفته بود که اگر گناهکارها بدانند امام زمان چقدر دوست‌شان دارد از دنیا می‌روند، از شدّت اهمیّت این موضوع. ولی خب الحمدلله گناهکارها که متوجّه نمی‌شوند که. بهش می‌گویی امام زمان تو را دوست دارد. می‌گوید آقا! برای چی؟ امام زمان را با خودش مقایسه می‌کند. می‌گوید من به چه درد امام زمان می‌خورم؟ فکر کرده امام زمان مثل خودش که فقط به کسانی که به دردش می‌خورند، علاقه دارد. خب امام نیست که بداند دل امام چگونه است.
به این آیه از سورۀ توبه نگاه کنید. این وصف حال پیامبر و همۀ امامان ماست. «لَقَدْ جَاءکُمْ رَسُولٌ مِّنْ أَنفُسِکُمْ عَزِیزٌ عَلَیْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِیصٌ عَلَیْکُم بِالْمُؤْمِنِینَ رَؤُوفٌ رَّحِیمٌ»، یک پیامبری برای‌تان فرستادم که حریص شماست، هر چه برای شما سخت باشد، برای او هم دشوار خواهد بود.
توجه به موضوع «هنر و حماسه»، صرفاً به دلیل تناسب مکانی این جلسه با هنر نیست، بلکه به این دلیل است که هنر، محصول و پدیده‌ای است که در زندگی، مصرف روزانه پیدا کرده است. ما اگر هنرمند هم نباشیم، جزء مصرف‌کنندگان دائمی تولیدات هنری هستیم. زندگی انسان عجین با هنر است، لذا باید مصرف‌کنندگان هم به اندازه هنرمندان از این پدیده سر در بیاورند. دلیل دیگر توجه به هنر این است که دین ما اساساً پدیده زیبایی است و با نگاه زیبایی شناختی باید به دین نگریست و وَ لکِنَّ اللَّهَ حَبَّبَ إِلَیْکُمُ الْإیمانَ وَ زَیَّنَهُ فی قُلُوبِکُم(سوره حجرات، آیه7) دین زیبا است و انسان‌ها را زیبانگر تربیت می‌کند. با استفاده از هنر است که زیبایی دین را می‌توان فهمید و به دیگران هم منتقل کرد.
