
در روایتی میفرماید مؤمن باید اذیّت بشود. مؤمن یا همسایهاش اذیّتش
میکند، یا یک مؤمن دیگری که بهش حسودی میکند، یا خانوادهاش اذیّتش میکند، بعد
میفرماید: هیچکس اذیّتش نکند، داره رد میشه در خیابان، رهگذر اذیّتش میکند.
امام باقر (ع) فرمود: مؤمن در زندگى
خانواده گى مبتلا میگردد و همواره مورد اذیت و آزار یکى از خویشاوندان هست و اگر در
خانواده کسى نبود او را رنج دهد از همسایه در عذاب خواهد بود.
امام باقر (ع) فرمود: گروهى در زمان
هود نبى (ع) گرفتار قحطى شدند آنها نزد هود رفتند و از او خواستند تا دعا
کند خداوند براى آنان باران نافعى بفرستد، در این هنگام پیرزنى بدزبان و فحاش از
منزل هود بیرون شد و گفت: چرا هود براى خودش دعا نمیکند. مردم گفتند ای پیرزن ما را نزد هود ببر، گفت: او اکنون در
میان مزرعه مشغول آبیارى است میخواهید نزد او بروید. آنها نزد هود رفتند و دیدند
او مشغول نماز است، هود هر گاه از کار فارغ میشد دو رکعت نماز میخواند.
در این هنگام هود از آنها پرسید حاجت شما چیست؟ گفتند: ما براى حاجتى نزد شما
آمدیم ولى چیز شگفتى مشاهده کردیم، هود گفت چه دیدید؟گفتند: پیرزن بدزبان و فحاشى
را مشاهده کردیم که بر سر ما فریاد کشید. هود گفت: او زن من است و من دوست دارم
عمر او طولانى شود، گفتند: اى پیغمبر خدا چرا میخواهى عمر او طولانى شود؟ گفت:
هیچ مؤمنى نیست مگر اینکه کسى او را اذیت میکند و من اکنون خداوند را سپاس
میگویم که زیر دستم را آزار دهنده من قرار داده است، و اگر او نبود بدتر از آن بر
من مسلط میشد.
امام على (ع) فرمود: رسول اکرم (ص) فرمودند: اگر مؤمن در سوراخ موشى قرار گیرد خداوند آزار دهندهاى براى
او میرساند، زیرا مؤمن باید کفاره گناهان خود را در دنیا مشاهده کند.
مشکاة الأنوار / ترجمه عطاردى ؛ ص269