یادداشت 248 : مکان بروز استعدادهای ما

رفقا! یکی از دلایل ناراحتی آدم‌ها در این دنیا چیست؟ شما بگویید. این است که می‌گوید من آن‌قدری که استعداد داشتم نتوانستم بروز بدهم، آن‌قدری که به‌درد می‌خوردم، کسی از من استفاده نکرد. آن‌قدری که...، از این حرف‌هایی که خیلی‌ها می‌زنند، خصوصاً جوان‌های مستعدّی مثل شما خیلی دغدغۀ این را دارند، حیف نشوند، هدر نروند، بروز پیدا کنند، زمینۀ خلاقیت پیدا کنند. ابزاری در اختیارشان قرار بگیرد بتوانند رشد کنند، رشد بدهند، توانایی‌هایشان را به منصۀ ظهور بگذارند.

خلاقیت یک کلمۀ خیلی باعظمت است. خلاقیت را کوچک نگیرید. خلاقیت را اگر نزدیک کنیم به معنای خالق بودن، خالق این صفت باعظمت پروردگار است که انسان دوست دارد مثل خالق خودش خلاق باشد. خب آدم دوست دارد بروز پیدا بکند. خب فدایتان بشوم! بهشت جای نهایت خلاقیت‌های وجود انسان است. مواظب باشیم ما بتوانیم تمام استعدادهای خودمان را برای بهشت آماده بکنیم، فعال بکنیم. و الّا نابود خواهد کرد این ناراحتی وجود ما را. من دوست دارم آنی که می‌توانم باشم، خب آفرین! یکصد و بیست و چهار هزار پیغمبر آمده گریه می‌کنند، سختی کشیده، بسیاری‌شان قطعه قطعه شدند تا شما به همین‌جا برسی. محل بروز خلاقیت‌های تو آنجاست. اینجا تکاپو می‌کنی برای اینکه آن استعدادِ عالی خلاقیت را آنجا در بهشت بروز بدهی. آنجا فضای ماست.