زمان امیر المومنین این کار را می‌کردند امیرالمومنین سخن قاطع و منطقی می‌گفت نامردها می‌گفتند : خدا بکشدش چقدر چیز می‌فهمد ؛ آقا ! این که می‌فهمد خب قبول کن حرفش را – امیرالمومنین می‌فرماید: منافق به حقیقت ایمان نمی‌آورد و مؤمن هم به حق شک نمی‌کند و به باطل هم هیچ وقت یقین پیدا نمی‌کند.
مسلمانی یک اسم نیست که یک کسی برای خودش انتخاب بکند بگوید ما این اسم را انتخاب کردیم، مسلمانی مثل ازدواج نیست که بگوییم که بله ما همسرمان را ایشان انتخاب کردیم و انشاءالله به پای هم پیر بشوید و تمام شد، دیدید ازدواج دو مرحله دارد؟ یک مرحلۀ نامزدی است یا مثلاً دوران عقد بگوییم، بعد هم یک مرحلۀ زندگی مشترک آغاز میشود. این آقای اسلام ماشاءالله هزار ماشاءالله، چشم‌هایم زیر پایش یک‌وقت چشم نزنم مراحلش یکی دوتا نیست، یعنی اگر شما چند تا مرحله آمده باشید جلو، خب حالا ببینیم مرحلۀ بعدی هم می‌توانیم برویم جلو یا نه، هر چی دقّت می‌کنید می‌بینید مراحل پذیرش دین خیلی زیاد میشود.
من خیلی تعجّب می‌کنم توی جامعۀ ما خیلی‌ها از بچّه‌مذهبی‌ها انتظار زیادی دارند؛ اِ! آقا! تو که مذهبی هستی. آقا! این چند درجه مذهبی است؟ چند مرحله را پذیرفته؟ مرحلۀ بعدی را هم پذیرفته یا نه؟
ما الان در زمانی هستیم که دیگر مؤمن و مسلمان بودن هنر نیست، معنوی بودن هنر نیست، آقا! در کدام مرحله هستی، حالا مهم هم نیست هر کی در هر مرحله‌ای باشد، آنهایی که در این مسابقه در مراحل جلوتر می‌بازند، خیلی مسئلۀ عادی است. جامعۀ ما الان باید واکسینه بشود و اگر دیدیم که یک کسانی مذهبی بودند و از یک جایی به بعد بریدند خب اتّفاقی برای‌مان نیافتد، خیلی محکم بنشینیم بگوییم خب طبیعی است، این چیز زیاد نادری نیست.
همۀ ما این‌جوری هستیم، من در مرحله‌ای که هستم کلنجارهایی دارم، حضرت امام در مرحلۀ خودشان با خودشان کلنجارهایی دارند، امام صادق(ع) وقتش را می‌گرفتند می‌فرمود آقا! وقت من را نگیرید «انّی ظنینٌ علی نفسی»، من درگیری دارم، باید به خودم برسم، بپردازم. حالا بعضی‌ها این مراحل را تندتند پشت سر می‌گذارند، به سرعت پشت سر می‌گذارند، بعضی‌ها استحکام دارند در هر مرحله‌ای هستند عقب‌نشینی ندارند، کُند جلو می‌روند امّا عقب‌نشینی ندارند، بعضی‌ها دچار سقوط هم می‌شوند متأسّفانه.
بنا بر اسناد ساواک، شهید مظلوم بهشتی در سال‌های پیش از انقلاب ضمن تمجید از شخصیت حضرت آیت‌الله خامنه‌ای پیش بینی کرده بود که در آینده ایشان یکی از علمای موجه ملی و با نفوذ کشور خواهند شد.همچنین در این اسناد آمده است که آیت الله سید محمد بهشتی در مشهد با حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رابطه بسیار نزدیک داشت و از افکار او بسیار تمجید و تحسین می‌کرد. آیت‌الله دکتر شهید بهشتی، چند ساعت قبل از شهادت‌شان با اشاره به پیامی که حضرت امام به آیت‌الله خامنه‌ای فرستاده بودند، فرمودند: خوشا به حال آقای خامنه‌ای که ولی امر مسلمین چنین پیامی را برای ایشان فرستاده است و این پیام نه برای دنیای ایشان، بلکه برای آخرت او هم بسیار ارزشمند است و من آرزو دارم با چنین پیامی از ولی امر مسلمین از دنیا بروم.
....................................................................................................
استاد سال گذشته در مراسم سالگرد شهید بهشتی فرمودند:
شهادت بهشتی در مقابل مظلومیت او ناچیز است، مظلومیت برای یک مومن یک امر تصادفی نیست؛ بلکه مظلومیت برای یک انسان مومن و متقی طبیعی است. مثلا اگر کسی به شما بدی کرد، او را ببخشی فردی که میبخشد مظلوم واقع میشود و اگر فرد بخشیده شده از این بخشش سوء استفاده کرد، این مظلومیت مضاعف می شود. وی افزود : این آداب اجتماعی است که برای یک مومن تعریف شده و برای یک انسان دینی و مومن مطلوب محسوب میشود و گفته شده که با مومن با ایثار رفتار کرده و با دیگران با انصاف رفتار کنید.
شهید بهشتی در برابر دشمنان نابکار خود با انصاف رفتار می کرد و با وجود اینکه بنی صدر در سخنان خود تهمت های زیادی به وی نسبت می داد، ولی ایشان همیشه با لبخند و گشاده رویی با این موضوع برخورد می کرد و حتی کلمه ای بر علیه بنی صدر سخن نمی گفت.
خداوند متعال از انسان های مظلوم واقع شده تقدیر می کند و دست خداوند متعال بر سر کسانی است که مظلوم واقع شده اند و رحمت را بالای سر آنها میگستراند.
باید مسوولان تحمل داشته باشند تا مورد قرب خداوند متعال قرار گیرند. استاد پناهیان در پایان سخنانش مظلومیت مردم ایران را همراه با اقتدار دانست وگفت : انشاءالله این بار هم مظلومیت را به دوش دلمان حمل کنیم و برای این ملت خدمت کنیم.
می‌فرماید اگر یک کسی گناهی کرده، حالا بدبختی گرفته او را، تو برگردی بگویی چی؟ بگویی خدا این‌ها را نمی‌بخشد. دیدید ماها بعضی وقت‌ها می‌گوییم این را؟ خدا نمی‌بخشدش! تا در مورد یک مؤمن بیچاره‌ای که گنهکار است، برگردی بگویی خدا نمی‌بخشدش، روایت! خدا آناً می‌فرماید که ملائکة من! من این بنده‌ام را بخشیدم و گناه‌هایش را بنویسید در پروندة آنی که گفت خدا نمی‌بخشدش. تو چه کاره هستی جای من حرف می‌زنی؟ من کریم هستم، شاید بخشیدمش. به تو چه ربطی دارد؟ نشسته محکم می‌گوید خدا نمی‌بخشدش. تو از کجا می‌دانی نمی‌بخشم؟ من شاید بخشیدم. من کریم هستم! من مهربان هستم! زورت می‌آید من ببخشم بنده‌ام را؟
