یادداشت 266 : "پیاده‌روی اربعین حسینی"

ما در پیاده‌روی اربعین شعار حسینی خودمان را جهانی می‌کنیم/ این پیاده‌روی از نظر معنوی با پیاده‌روی‌های ایام دفاع مقدس قابل مقایسه است

پیاده روی و اجتماع بزرگ و چند ده میلیونی شیعیان در روز اربعین در شهر کربلا، این سال‌ها و پس از سقوط حکومت صدام، هر ساله رونق بیشتری به خود گرفته است چنانکه سال گذشته استاندار کربلا از حضور 16 میلیون زائر در این مراسم یاد کرد. رقمی که بیش از 5 برابر زائرین حاضر در صحرای عرفات در موسم حج  ابراهیمی به شمار می‌رود.

به گزارش رجانیوز، حضور کمرنگ زائرین ایرانی در این مراسم و خصوصا مسیر پیاده‌روی 80 کلیومتری نجف تا کربلا، موضوعی بوده است که سبب شده تا در سال جاری گروه‌های مختلفی از سراسر کشور دست به کار اعزام کاروان‌هایی برای حضور در این اجتماع عظیم شیعیان جهان در کربلا حسینی (ع) بشوند. این در حالی است که پذیرایی مردم عراق از زائرین امام حسین (ع) در مسیر 80 کیلومتری نجف تا کربلا یکی از دلنشین‌ترین خاطرات این سفر ویک فرصت بزرگ برای تعامل فرهنگی مردم ایران و عراق به شمار می‌رود.

در آستانه اربعین حسینی و مراسم پیاده روی اربعین حسینی حجت‌الاسلام پناهیان در گفتگوی صمیمانه‌ای به بیان چرایی اهمیت این پیاده روی بزرگ شیعیان جهان و اثرات جهانی آن و همچنین اشارات روایی به این حرکت عظیم پرداخته است. پناهیان معتقد است، ما در اربعین حسینی شعار حسینی خودمان را جهانی می کنیم. ما در این بزرگ ترین تجمع شیعیان حول حماسه ابا عبد الله حسین (ع) می توانیم به تعمیق ارزش های حسینی جامعه شیعی بپردازیم.

یادداشت 262 : هر 40 روز بلا برای مومن

یونس ابن یعقوب از امام صادق علیه السلام نقل کرده است که :

" [در خصوص مومنان]هر بدنی که چهل روز آسیبی به آن وارد نشود، ملعون است و دور از رحمت خداوند.‏ گفتم: واقعاً ملعون است!؟ فرمود: بله.‏ گفتم: واقعاً!؟ باز فرمود: بله.‏

پس چون امام(ع) سنگینی مطلب برای من را مشاهده کرد، فرمود:‏ ای یونس! از جمله ی بلا و آسیب به بدن، همین خراش پوست و ضربه خوردن و لغزیدن و یک سختی و خطا کردن و پاره شدن بند کفش و چشم درد و مانند اینها است [نه لزوماً مصیبت های بزرگ].‏

مومن نزد خداوند با فضیلت تر و گرامی تر از آن است که بگذارد چهل روز بر او بگذرد و گناهانِ او را پاک ننماید؛ ولو به یک غم پنهان در دل , که او نفهمد این غم از کجا حاصل شده است.

به خدا قسم، وقتی یکی از شما سکه های درهم را در کف دست وزن می کند و متوجه نقصان آن شده و غصه دار می شود، سپس دوباره وزن می کند و متوجه می شود که وزنش درست بوده، همین غصه ی کوتاه و گذرا، موجب آمرزش برخی از گناهان اوست.‏" 

الوسائل : 11 / 518 ج 7 والبحار : 76 / 354 ج 21 عن کنز الکراجکی : ص 63 بإسناده عن یونس بن یعقوب

یادداشت 58 : یک روضه از استاد / نوشتاری

 یک روضه برایتان بخوانم باور کنید چقدر حسین نورانی، پاک، بی‌آلایش، چقدر زیبا و لطیف بود، چقدر خود نداشت، چقدر من نداشت، فاجعه نبود با چنین مرد بزرگی این‌گونه برخورد کنند؟  عمر سعد ملعون شمشیر کشید، نزدیک گودی قتله‌گاه شد، می‌گویند ساعتی حسین در گودی قتله‌گاه در حالِ جان دادن بود، کسی جرأت نمی‌کرد از اُبهت حسین نزدیک بشود، عمر سعد خواست خودش سر از بدنِ حسین جدا کند، نزدیک گودی قتله‌گاه شد، صدای نحیف حسین را شنید، آقا فرمود عمر سعد بدبخت‌تر از تو در این لشکر نبود؟ تو مجبور هستی بیایی خودت را بیچاره کنی؟ برو بگذار یک کس دیگر بیاید و عمر سعد خجالت کشید و برگشت. 

بگو حسین تو با دشمنِ خودت با محبّت برخورد می‌کنی چه کار می‌کنی یا اباعبدالله؟ تو یادت نرفته لطف کردنِ به عمر سعد، فرماندۀ سپاه دشمنانِ توست، تو هنوز در این اوج غم، در اوج مصیبت هنوز به یاد خودت نیافتادی، خودت را نگاه کن! تا عمر سعد نزدیک شد چهار تا نفرین بهش بکن بگو خدا لعنتت بکند که بچه‌های من را قلم قلم کردی، به فکر خودت باش حسین! تو یک ذره نفس نداری، نفسانیت نداری، برداشت به فرماندۀ قاتلین خودش بالاترین محبّت را کرد و این آخرین محبّتی بود که حسین کرد و رفت.

چنین مردی در اوج پاکی تا روز قیامت برایش گریه بکنند کم است، حالا صبر کنید آقایمان مهدی فاطمه ان‌شاءالله بیایند تازه گریه کردنِ برای حسین آغاز خواهد شد، تازه مردم مهدی فاطمه را می‌بینند در اوج لطافت و بعد می‌بینند او چه اشکی می‌ریزد برای جدّش حسین، تازه می‌فهمند این حسین کی بوده که چگونه باهاش برخورد کردند، تازه برای حسین گریه خواهند کرد مردم عالم و از اولین کارهایی که مهدی فاطمه می‌کنند می‌ایستند روضه برای حسین می‌خوانند.