سخنان استاد حاج منصور ارضی در اولین شب از ماه رمضان 1392

سخنان حاج منصور در اولین شب از ماه رمضان

عقیق- گزیده ای از سخنان حاج منصور ارضی در شب اول ماه رمضان:

 *رضایت خدا در رضایت اهل بیت علیهم السلام است چون مسیر الله مسیر اینها است و اینها از این مسیر هیچگاه خارج نمی شوند. حالا متوجه می شویم که چرا خداوند می فرماید رضایت من در رضایت حضرت زهرا(س) است. می توانست بگوید که رضایت من در رضایت امیرالمؤمنین است ولی شاخصه و محور را معین کرده است. این در ولایت مداری است. این در ولی الله الاعظم شناسی است. در دعای امام زمان آمده است که عرفتنی بنفسک، برای شناخت خدا اول باید خود را شناخت.

*ما چگونه می توانیم رضایت امام زمان و اهل بیت را به دست بیاوریم؟ باید رضایت خدا را کسب کنیم و اگر این رضایت را به دست آوریم به رحمت خدا می رسیم. این دعایی است که باید بخوانیم و حاجت بخواهیم. اگر کسی بخواهد رضایت امام زمان ارواحنا فداه را کسب کند با نماز در جمکران کسب نمی شود. ما باید طلب مغفرت و آمرزش کنیم.

*دروغ گفتن و غیبت هایی که کردیم، این ها مورد رضایت خداوند نیست. باید برای اینکه آدم شویم از خدا بخواهیم. سحر ها اگر زودتر بیدار شویم خوب است که به نماز شب هم برسیم هرچند که در این ماه خواب هم عبادت است!

*ان شاءالله بتوانیم خودمان را به خدا نزدیک کنیم. و هر چه به خدا نزدیک تر شویم احساس می کنیم که چقدر دوری از معاصی و جلب رضایت پدر و مادر و همان طور رضایت امام زمان را باعث می شود.

*امام زمان می فرماید رضایت من در نماز مستحبی نیست. اگر نماز واجب را هم که می خوانیم باید از یک مرجع تقلیدی که مشخص شده تقلید کنیم.سخت ترین عمل را هم اگر انجام دهیم باید همان طوری باشد که علمایی که درس فقه خوانده اند گفته اند نه من و تو.

*اگر مرجع تقلید نداشته باشی امام حسین علیه السلام هم قبولت ندارد. مرجع تقلید نداشته باشی پاک نیستی هر چقدر هم گریه کنی و سینه بزنی.   

یادداشت 149 : مهمترین شرط ورود به رمضان

اولین عامل ایجاد احساس معنوی در ماه مبارک رمضان این است که باور کنیم مورد احترام ویژۀ پروردگار هستیم. علاوه بر اینکه فضای فرهنگی شهر و دیار ما باید در ماه رمضان تغییر کند، فضای روحی و فکریِ ما نیز باید در این ماه عوض شود. اما مهمترین تغییر و احساس معنوی که باید در ماه رمضان داشته باشیم چیست؟ بعضی‌ها احساس معنوی و حال خوش معنوی را فقط در غم و اشک و گریه می‌دانند. حال خوش معنوی فقط گریه نیست(البته گریه علامت خوبی است ولی نه هر نوع گریه‌ای، باید ببینیم که دلیل و انگیزۀ گریۀ ما چیست.)

یادداشت 138 : اشک رمضان

شب‌های جامعه ی مؤمنین در فرهنگ رمضان نباید مثل شب‌های ارواح باشد، ولوله باید باشد مثل کندوی عسل از هر گوشه‌ای زمزمه‌های دعا و مناجات باید بلند بشود، بعضی از جوان‌ها هستند می‌گویند ما این سریال‌ها را نگاه نمی‌کنیم نگاه می‌کنیم بعدش دیگر آن حسّ و حال معنوی از ما گرفته می‌شود ما می‌خواهیم در فکر خدا و قیامت باشیم.

«أَمَّا اللَّیْلُ فَصَافُّونَ أَقْدَامَهُمْ، تَالِینَ لِأَجْزَاءِ الْقُرْآنِ یُرَتِّلُونَها تَرْتِیلاً. یُحَزِّنُونَ بِهِ أَنْفُسَهُمْ وَ یَسْتَثِیرُونَ بِهِ دَوَاءَ دَائِهِمْ.» شب‌ها می‌ایستند قرائت قرآن می‌کنند بعد اشک می‌ریزند با قرآن امیرالمؤمنین علی‌ـ‌علیه‌السلام‌ـ در خطبه همام در نهج‌البلاغه شریف می‌فرماید: «یُحَزِّنُونَ بِهِ أَنْفُسَهُمْ» اشک می‌ریزند «وَ یَسْتَثِیرُونَ بِهِ دَوَاءَ دَائِهِمْ» ماه رمضان ماه شادی است، شادی در اشک نه شادی در قهقهه خنده، این را در فرهنگ خودمان بیاوریم، یک ماه سعی کنیم گریه کنیم، گریه رمضان با گریه محرم فرق می‌کند، هر کدام یک تفاوتی دارد.

هر که می‌خواهد بگوید، هر چه می‌خواهد، تلخ یا شیرین، آقا اینها ماه رمضان را تبدیل کردند به ماه ماتم، خب آن نمی‌فهمد که تو اشکت ناشی از آن نشاط درونی و معرفت تو نسبت به خداوند متعال و محبّتت به خداوند متعال است. مگر قرآن کتاب ماتم است؟ مگر ماه رمضان بهار قرآن نیست؟ پس یعنی ماه رمضان بهار اشک است، هیچ برنامه‌ای نباید در جامعه ما اجرا بشود که مغایر با اشک باشد، آخه امام سجاد فدایش بشوم بنا بر نقلی که هست عید سعید فطر دیدند کسی دارد با صدای بلند می‌خندد فرمودند تو مطمئن هستی خدا تو را بخشیده از ماه رمضان خارج شدی که اینقدر بی‌خیال داری می‌خندی؟ گفت آقا دیگر عید فطر است بگذار بخندیم دیگر، حسّ رمضان حسّ عجیبی است، فرهنگ رمضان فرهنگ معنویت است و فرهنگ معنویت یکی از علائم و شاخص‌های بسیار مهمّش اشک است.

یادداشت 134 : رمضان ماه میهمانی خدا

در قسمتی از کتاب استاد (شهر خدا)  آمده است : مهمانی محل عبور است و با همه زیبایی ها و شیرینی هایش معبری است که باید قدر آن را دانست و به قدر کافی در بهره بردن از فرصت کوتاه آن همت داشت. در مهمانی مجال مدهوشی نیست. باید به هوش بود و از آنات آن سود برد و در لحظات آن ملاحظه داشت. البته کم نیستند ضیافت هایی که در آن مهمان مقیم خانه میزبان شده و همچون عضوی از خانواده میگردد. وقتی مهمانی به منظور خواستگاری باشد و یا به نظربازی و خواستن بینجامد، و توافق پنهان به تقارن آشکار مبدل گردد،  دیگر حال به مقام تبدیل میشود و مهمان میرود که جزئی از میزبان بشود و شما که نوبت قبل با چنین مهمانی هم سفره و هم سان بودی، در نوبت بعد او را کنار میزبان می بینی که به سان او، از شما پذیرایی میکند و به شما خوش آمد میگوید. بله مهمانی این حرفها را هم دارد. دیگر ما مهمانان از راه رسیده کجا و آن میزبانان جا در خانه خوش کرده کجا.

البته ضیافت برای این هم هست که ما احساس غریبی نکنیم و از صاحب خانه فرار نکنیم و کمی در کنار او قرار بیابیم. خدا هرچه ایستاد و صبر کرد که ما در طول سال، خود به سمت او بیاییم، نیامدیم؛ پس او خود ما را مهمان کرد که این انس ایجاد شود و وحشت زدایی تحقق پیدا کند، تا در آینده بلکه این خاطره خوش، ما را به سوی او بازگرداند و ما را برای تکرار یک تجربه شیرین به مراجعت بکشاند.