قرآن کریم :
«یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَقُولُوا قَوْلًا سَدِیدًا»
بابا! آزادی اگر مفهوم مهمی بود، در قرآن بهش تأکید می‌کردند.
به آزادیِ بیان تأکید که نکردند ،
در قرآن «قولِ سَدید» تأکید شده. یعنی آی! مواظب باشید سخن حق بگویید.
إِلَّا مَن تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ عَمَلًا صَالِحًا
فَأُوْلَئِکَ یُبَدِّلُ اللَّهُ سَیِّئَاتِهِمْ حَسَنَاتٍ وَکَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِیمًا
مگر کسی توبه کند و ایمان آورد و کار شایسته کند. پس آنانند که خدا بدی هاشان را به حسنات تبدیل میکند و خدا آمرزنده ی مهربان است.(سوره فرقان آیه 70)
شب‌های جامعه ی مؤمنین در فرهنگ رمضان نباید مثل شب‌های ارواح باشد، ولوله باید باشد مثل کندوی عسل از هر گوشه‌ای زمزمه‌های دعا و مناجات باید بلند بشود، بعضی از جوان‌ها هستند میگویند ما این سریال‌ها را نگاه نمی‌کنیم نگاه می‌کنیم بعدش دیگر آن حسّ و حال معنوی از ما گرفته می‌شود ما می‌خواهیم در فکر خدا و قیامت باشیم.
«أَمَّا اللَّیْلُ فَصَافُّونَ أَقْدَامَهُمْ، تَالِینَ لِأَجْزَاءِ الْقُرْآنِ یُرَتِّلُونَها تَرْتِیلاً. یُحَزِّنُونَ بِهِ أَنْفُسَهُمْ وَ یَسْتَثِیرُونَ بِهِ دَوَاءَ دَائِهِمْ.» شب‌ها می‌ایستند قرائت قرآن می‌کنند بعد اشک می‌ریزند با قرآن امیرالمؤمنین علی‌ـ‌علیه‌السلام‌ـ در خطبه همام در نهج‌البلاغه شریف می‌فرماید: «یُحَزِّنُونَ بِهِ أَنْفُسَهُمْ» اشک می‌ریزند «وَ یَسْتَثِیرُونَ بِهِ دَوَاءَ دَائِهِمْ» ماه رمضان ماه شادی است، شادی در اشک نه شادی در قهقهه خنده، این را در فرهنگ خودمان بیاوریم، یک ماه سعی کنیم گریه کنیم، گریه رمضان با گریه محرم فرق میکند، هر کدام یک تفاوتی دارد.
هر که می‌خواهد بگوید، هر چه می‌خواهد، تلخ یا شیرین، آقا اینها ماه رمضان را تبدیل کردند به ماه ماتم، خب آن نمی‌فهمد که تو اشکت ناشی از آن نشاط درونی و معرفت تو نسبت به خداوند متعال و محبّتت به خداوند متعال است. مگر قرآن کتاب ماتم است؟ مگر ماه رمضان بهار قرآن نیست؟ پس یعنی ماه رمضان بهار اشک است، هیچ برنامه‌ای نباید در جامعه ما اجرا بشود که مغایر با اشک باشد، آخه امام سجاد فدایش بشوم بنا بر نقلی که هست عید سعید فطر دیدند کسی دارد با صدای بلند می‌خندد فرمودند تو مطمئن هستی خدا تو را بخشیده از ماه رمضان خارج شدی که اینقدر بی‌خیال داری می‌خندی؟ گفت آقا دیگر عید فطر است بگذار بخندیم دیگر، حسّ رمضان حسّ عجیبی است، فرهنگ رمضان فرهنگ معنویت است و فرهنگ معنویت یکی از علائم و شاخص‌های بسیار مهمّش اشک است.
بعضی نشستن یک کسی دلشان را ببرد، آن کسی به دین جذب می‌شود که خودش بردارد دربه‌در دنبال دین بیافتد، و الا خدا برایش کاری نداشت، قرآن را یک جوری در زیبایی بیافریند که همه غش کنند، آیه‌های قرآن را بخوان، یکی‌اش به تو حال بدهد، دو تایش حالت را می‌گیرد. برخی میگویند ما را جذب کنید به دین! اوووه! این آقا، شازده را ببین! انگار ما می‌خواهیم ماکارونی بفروشیم یا پفک نمکی است، یک جوری تو دلش نفوذ بکنیم، اگر ما نخواهیم شما جذب بشوی باید کی را ببینیم!؟ نخواهیم جذب شوی باید کی را ببینیم!؟
من اخیراً رفته بودم کره مریخ آنجا در کره مریخ دیدم که جلسات قرائت قرآن هست؛ شما کره مریخ رفتید؟ نرفتید؟ رفتید؟ نرفتید؟ حالا بروید یک سفر بروید بد نیست، آنجا جلسات قرائت قرآن کلی قاری جمع می‌شوند، قرآن می‌خوانند هم قرآن می‌خوانند هم خیلی خوب هم میگویند الله الله، من رفته بودم بعد دیدم که خب دعا کردند و بلند شدند رفتند، گفتم اِ پدر آمرزیده‌ها این چه شد پس؟ بقیه‌اش؟ بقیه ندارد قرآن خواندیم رفتیم؛ گفتم روضه، یک مدح علی، یک اشکی برای حسین پاره پاره شده بدن، این قرآن است، دیدم آقا قاری قرآن خواند و کسی روضه نخواند خاک بر سر من و رفت. عجیبه؟ آقا عجیب نیست؟ خیلی عجیب است اینها هم دیگر از این بدعت‌های نوینی است که گذاشتند، قرآن و اهل‌بیت هیچ وقت از هم جدا نمی‌شوند.
حالا یک کره دیگری هم رفته بودم یک هیئتی راه انداختند از اول تا آخر هیچی قرآن نخواندند، آن هم خیلی جالب بود، بابا امام حسین به خاطر قرآن سرش بالای نیزه شد، لذا من به هیئت‌ها پیشنهاد می‌کردم در شب عاشورا سینه دارید می‌زنید، گریه می‌کنید، یک دفعه‌ای سینه‌زنی را قطع کنید، مردم التهاب دارند، بگویید امشب شب آخری است که صوت قرآن حسین شنیده می‌شود، یک دفعه‌ای یک قاری خوشگلی شروع کند قرآن خواندن که مردم پای قرآن گریه کردن را یاد بگیرند، آیه قرآن برایش داریم ببین ما چقدر کار مانده که باید انجام بدهیم. قرآن پایش اشک بریزد روضه پایش اشک بریزد، این اصیل میکند. کسی پای قرآن هم گریه کرد ، دیگر مدّاحیش ترانه‌خوانی نمی‌شود. می‌خواهید طرف دلش نچسبد به ترانه‌خوانی، در هیئتش یک قرآن هم بخوان، این حرمت قرآن وزانت جلسه را می‌برد بالا، می‌گوید بابا ما الان می‌دانیم با کلام خدا اشک ریختیم، باید این کلام مثلاً اگر یک کمی قرتی بازی درش باشد که نمی‌توانیم باهاش اشک بریزیم.
