· هدف ما ظرفیت سازی برای رسیدن به لقاءالله و بهره بردن از پروردگار است. چون خداوند بی‌نهایت است این بهره بردن نیز نقطۀ پایانی ندارد. به بیان دیگر انسان هیچگاه از خداوند سیر نمی‌شود. همۀ تلاش‌ها و مجاهدت‌ها برای ایجاد این ظرفیت است که برخی نام آنرا «کمال» گذاشته‌اند و برخی دیگر نام آن را «خوب بودن» یا «عبودیت» گذاشته‌اند. اگر به‌دنبال کمال هستیم و می‌خواهیم روحیۀ معنوی یا اخلاقی پیدا کنیم، باید به موضوع ملاقات با پروردگار و ظرفیت‌سازی برای آن بیشتر بپردازیم.
· اگر از «عبودیت» نیز سخن به میان می‌آید، به این دلیل است که عبودیت در واقع جادۀ رسیدن به لقاءالله است و هر فضیلتی مثل ایمان و معرفت و عمل صالح نیز برای ظرفیت‌سازی و بالارفتن ظرفیت وجودی انسان است تا از خداوند بیشترین بهره را ببرد. در واقع این ظرفیت سازی یک نام حقیقی دارد و آن «عبودیت» است. خداوند یکی است و غیر او هرکه در عالم هست عبد اوست. و بهترین نام برای موجودی که به خداوند منتسب می‌شود «عبد» است. پس آنچه که برای ما مهم است این است که «هر چه بیشتر عبد شویم» و به «بی‌چیزی مطلق» در مقابل پروردگار عالم برسیم.
· این ظرفیت هر چه بیشتر شکل گیرد بیشتر شبیه «عبد» می‌شویم. برخی به‌جای عبد از واژۀ عاشق استفاده می‌کنند ولی باید گفت رابطۀ «عبد» و «مولا» رابطه‌ای است فراتر از رابطۀ عاشق و معشوق و در واقع بالاترین عشق، همان عشق عبد نسبت به مولای خویش است. در واقع عشق از عوارض عبد شدن است.
