شما حق نداری در زندگی دنیای خودت کسالت داشته باشی. امام باقر‌علیه‌السّلام می‌فرماید : تو چرا کِسِل هستی؟ اخم‌هایت را باز کن ببینم! سرت را بگیر بالا ببینم! چرا لبخند نمی‌زنی؟ کشتی‌هایت غرق شده؟ مگر تو کشتی‌ات سفینة‌النّجاه نیست؟ آن که غرق نمی‌شود که. آقا یک جورهایی غم می‌شود کفر! خدا می‌فرماید: اِ مگر تو من را نداری؟ مگر تو من را نداری؟ کی بود می‌گفت: من تو را دارم چه غم دارم، تو را دارم چه کم دارم؟
در جبهه رزمنده‌هایی که می‌دیدم خیلی با نشاط و سرزنده بودند، الان همه از دم خیلی دل مُرده و افسرده هستند، تازه شماها (بچه های هیئت) خیلی سرزنده‌تر از بقیه هستید، دیگران که مرحوم شدند ، دارند خودشان را تشییع جنازه می‌کنند ، منتها نمی‌گویند بگو لاالهالاالله می‌گویند نگو لاالهالاالله.
بر او نمرده به فتوای من نماز کنید؛ ما برای چه می‌خواهیم خیلی خوب باشیم، اصلاً ما برای چه می‌خواهیم خیلی خوب باشیم؟ رفقا می‌دانید تا یک عده‌ای خیلی خوب زندگی نکنند، تا خوب‌ها خوب‌تر نشوند، بدها خوب نمی‌شوند (تکرار کنید با من) تا خوب‌ها خوب‌تر نشوند بدها خوب نمی‌شوند.
در جبهه جنگ بود ، در جنگ حلوا خیرات نمی‌کنند، خرما پخش نمی‌کنند، گلوله پخش می‌کنند، می‌دانید که دکترها هم همه می‌دانند که ترکش برای نخاع آدم ضرر دارد، ترکش برای حلقوم آدم ضرر دارد، ترکش برای همه جای بدن ضرر دارد، مخصوصاً اگر محکم بیاید که دیگر هیچی، اینها را همه اطبا می‌دانند بپرس شما. ولی آقا رزمنده ها سرزنده‌تر بودند، با نشاط‌تر بودند، من نمی‌دانم این خوبی چیست؟ چقدر خوشبختی به روح آدم تزریق می‌کند؟ این گرد مردگی که ریخته می‌شود بر جامعه، این کار ابلیس رجیم است. آدم‌هایی که خیلی خوب هستند خیلی از عمق دل لبخند می‌زنند.
