یادداشت 248 : مکان بروز استعدادهای ما

رفقا! یکی از دلایل ناراحتی آدم‌ها در این دنیا چیست؟ شما بگویید. این است که می‌گوید من آن‌قدری که استعداد داشتم نتوانستم بروز بدهم، آن‌قدری که به‌درد می‌خوردم، کسی از من استفاده نکرد. آن‌قدری که...، از این حرف‌هایی که خیلی‌ها می‌زنند، خصوصاً جوان‌های مستعدّی مثل شما خیلی دغدغۀ این را دارند، حیف نشوند، هدر نروند، بروز پیدا کنند، زمینۀ خلاقیت پیدا کنند. ابزاری در اختیارشان قرار بگیرد بتوانند رشد کنند، رشد بدهند، توانایی‌هایشان را به منصۀ ظهور بگذارند.

خلاقیت یک کلمۀ خیلی باعظمت است. خلاقیت را کوچک نگیرید. خلاقیت را اگر نزدیک کنیم به معنای خالق بودن، خالق این صفت باعظمت پروردگار است که انسان دوست دارد مثل خالق خودش خلاق باشد. خب آدم دوست دارد بروز پیدا بکند. خب فدایتان بشوم! بهشت جای نهایت خلاقیت‌های وجود انسان است. مواظب باشیم ما بتوانیم تمام استعدادهای خودمان را برای بهشت آماده بکنیم، فعال بکنیم. و الّا نابود خواهد کرد این ناراحتی وجود ما را. من دوست دارم آنی که می‌توانم باشم، خب آفرین! یکصد و بیست و چهار هزار پیغمبر آمده گریه می‌کنند، سختی کشیده، بسیاری‌شان قطعه قطعه شدند تا شما به همین‌جا برسی. محل بروز خلاقیت‌های تو آنجاست. اینجا تکاپو می‌کنی برای اینکه آن استعدادِ عالی خلاقیت را آنجا در بهشت بروز بدهی. آنجا فضای ماست.

یادداشت 61 : قابل توجه نمایندگان مجلس

مسئولین نظام جمهوری اسلامی تمام زمینه برایشان فراهم هست که مانند سید و سالار آزادگان ابوترابی زندگی می‌کنند، هر کسی کمتر از ابوترابیِ ما باشد روز قیامت مؤاخذه خواهد شد، آن خاطره را فقط اشاره می‌کنم که آقازاده‌شان به بنده یک سالی می‌فرمودند که : دورانی که نماینده مجلس بودند ما دیدیم مدتی را سحرها با لباس خاکی می‌آید خانه، گفتیم چی شده؟ فهمیدیم :  یک آزاده‌ای از ایشان تقاضا کرده بوده من را کمک کنم دارم بنایی می‌کنم یک وامی یک چیزی جور کن! ایشان که اهل خیلی از رانت‌ها نبودند، قبول کرده بودند که بروند خودشان برایشان بنّایی بکنند؛ نمایندۀ مجلس شدم می‌خواهم کمکت کنم خودم بنایی می‌کنم، کاغذ نوشته بودند برو وامت را بگیر! گفته بود من تا سقف نرسانم وام نمی‌دهند، گفته بود کمکت می‌کنم حالا آن رفیقش فکر کرده چه کمکی می‌خواهد بکند، آقای ابوترابی، هیچی می‌آید بنایی می‌کند.

یک سالی به ما می‌گفتند که آقا شما بیا نمایندۀ مجلس بشو ، رفقا! خیلی هم جدّی می‌گفتند، من گفتم آقا من طاقت بنایی ندارم، می‌گفتند بنایی چیست؟ بنایی نمی‌خواهیم نماینده مجلس بشوید، گفتم والله ما این‌جوری بالای منبر گفتیم دیگر نمی‌شود کم بگذاریم، بالاخره یکی دو نفر شنیدند می‌آیند می‌گویند: آقا تو یک جایی رئیس شدی ما بنایی می‌خواهیم بکنیم نیرو می‌خواهیم، خب چه بگوید آدم؟ شرمنده حرف خودش می‌شود.