شب‌های جامعه ی مؤمنین در فرهنگ رمضان نباید مثل شب‌های ارواح باشد، ولوله باید باشد مثل کندوی عسل از هر گوشه‌ای زمزمه‌های دعا و مناجات باید بلند بشود، بعضی از جوان‌ها هستند می‌گویند ما این سریال‌ها را نگاه نمی‌کنیم نگاه می‌کنیم بعدش دیگر آن حسّ و حال معنوی از ما گرفته می‌شود ما می‌خواهیم در فکر خدا و قیامت باشیم.
«أَمَّا اللَّیْلُ فَصَافُّونَ أَقْدَامَهُمْ، تَالِینَ لِأَجْزَاءِ الْقُرْآنِ یُرَتِّلُونَها تَرْتِیلاً. یُحَزِّنُونَ بِهِ أَنْفُسَهُمْ وَ یَسْتَثِیرُونَ بِهِ دَوَاءَ دَائِهِمْ.» شب‌ها می‌ایستند قرائت قرآن می‌کنند بعد اشک می‌ریزند با قرآن امیرالمؤمنین علی‌ـ‌علیه‌السلام‌ـ در خطبه همام در نهج‌البلاغه شریف می‌فرماید: «یُحَزِّنُونَ بِهِ أَنْفُسَهُمْ» اشک می‌ریزند «وَ یَسْتَثِیرُونَ بِهِ دَوَاءَ دَائِهِمْ» ماه رمضان ماه شادی است، شادی در اشک نه شادی در قهقهه خنده، این را در فرهنگ خودمان بیاوریم، یک ماه سعی کنیم گریه کنیم، گریه رمضان با گریه محرم فرق می‌کند، هر کدام یک تفاوتی دارد.
هر که می‌خواهد بگوید، هر چه می‌خواهد، تلخ یا شیرین، آقا اینها ماه رمضان را تبدیل کردند به ماه ماتم، خب آن نمی‌فهمد که تو اشکت ناشی از آن نشاط درونی و معرفت تو نسبت به خداوند متعال و محبّتت به خداوند متعال است. مگر قرآن کتاب ماتم است؟ مگر ماه رمضان بهار قرآن نیست؟ پس یعنی ماه رمضان بهار اشک است، هیچ برنامه‌ای نباید در جامعه ما اجرا بشود که مغایر با اشک باشد، آخه امام سجاد فدایش بشوم بنا بر نقلی که هست عید سعید فطر دیدند کسی دارد با صدای بلند می‌خندد فرمودند تو مطمئن هستی خدا تو را بخشیده از ماه رمضان خارج شدی که اینقدر بی‌خیال داری می‌خندی؟ گفت آقا دیگر عید فطر است بگذار بخندیم دیگر، حسّ رمضان حسّ عجیبی است، فرهنگ رمضان فرهنگ معنویت است و فرهنگ معنویت یکی از علائم و شاخص‌های بسیار مهمّش اشک است.
