استاد میفرمایند : آقا! آدم نباید بیشتر از باطنش رفتار خوب انجام بدهد؟ بله به این شرط که با این رفتار خوب تحمل وار، خودش را پاک بکند، باید اثر بگذارد در درون. اما اگر رفتار خوب داشتی، بیش از ظرفیت باطنیت و بعد اثر خوب هم نگذاشت، این تبدیل میشود به نفاق.
استاد فرمودند: پرداختن به کارهای خوب در کنار کارهایی که اولویتشان بیشتر است، یک حماقت محسوب میشود. کار خوب زیاد است ، دیگر کار خوب نکنید ، کار خوب اولویت دار بکنید، این است که یک دفعه بنده می گویم موضوع ولایت مطرح میشود، استراتژیست باشید. اصلا وقتتان را برای غیراولویت نگذارید. کدام نقطه را بزنیم بیشترین سود را ببریم؟ ده سال آدم فکر میکند یک اقدام میکند.
1. اعمال ما اکثرا پذیرفته نمیشوند ولی آرزوهای خوب ما اکثرا پذیرفته می‌شوند و به ما ارزش میدهند و ما را وارد بهشت میکنند.
2. تو که با نماز صبح نمیروی بهشت ! ولی با همین ناراحتی که به خاطر قضا شدن نماز صبح داری میروی بهشت.
3. امیرالمومنین میفرماید: اگر مردم می‌دیدند که چه مقدار از اعمال به آسمان می‌رود و بعد برمیگردد به سر صاحبش می‌خورد و قبول نمیشود، مردم به یکدیگر میگفتند : آقا دیگه نمیخواهد کاری انجام بدهی هیچ کدامش قبول نمیشود. ما دیدیم خبری نیست.
4. تمام دنیای ما تحت تاثیر علاقه های ماست.
5. کسانی هستند که با یک عمر دوست دارم آدم خوبی بشم می روند پیش آقای بهجت در آن دنیا
6. غرض اخلاق، ولایت الله است که بپذیری، هر لحظه خدا هر دستوری داد بپذیری. غرض اخلاق این نیست که تو منظم بشوی، حالا منظم شدی، زنبور عسل هم منظم است؛ حالا من دیگر کلمات محترمانه استفاده کردم کسی بهش برنخورد.
........................................................................................
این جمله را امشب از رویش صدبار ننویسید، چون زحمت‌تان میشود، ولی اگر زحمت‌تان نمی‌شد می‌گفتم بنویسید: داشتن بعضی از صفت‌های خوب، منهای بعضی دیگر، نه تنها سخت نیست، بلکه برای بدترین آدم‌ها لازم است. ضروری است. مگر آدم می‌تواند بدون خوبی زندگی بکند؟ هنر کردی بعضی از صفت‌های خوب را در خودت جمع کردی؟
تو اصلاً همۀ صفت‌های بد را بخواهی جمع بکنی، می‌میری. دق می‌کنی آناً. بالاخره آدم باید چهار تا صفت خوب داشته باشد که بتواند با یک غُدبازی از آن صفت‌های بد خودش دفاع بکند. وجدانش را ساکت بکند. مکارم اخلاق بودن یک صفت خوب است، بی‌عوارض منفی. مکارم اخلاق، بودن یک صفت خوب است در کنار دیگر صفت‌های خوب لازم. مکارم اخلاق، داشتن یک صفت خوب است در اوج.
آقا! این را صدبار امشب بنویسید از رویش. هر موقع دیدی طاعت برایت سخت است، از ذکر خدا کم گذاشتی. ذکر را زیادش کن. بیشتر به یاد خدا بیفت. من چه می‌دانم به چه بهانه‌ای. ولی سعی کنید بی‌بهانه، هِی با بهانه‌های طبیعی هِی به یاد خدا زیاد بیفتیم. برنامۀ ذکر برای خودتان بگذارید ببینید چه اثر نورانی‌ای دارد.
میفرماید اگر یک کسی گناهی کرده، حالا بدبختی گرفته او را، تو برگردی بگویی چی؟ بگویی خدا این‌ها را نمی‌بخشد. دیدید ماها بعضی وقت‌ها می‌گوییم این را؟ خدا نمی‌بخشدش! تا در مورد یک مؤمن بیچاره‌ای که گنهکار است، برگردی بگویی خدا نمی‌بخشدش، روایت! خدا آناً میفرماید که ملائکة من! من این بنده‌ام را بخشیدم و گناه‌هایش را بنویسید در پروندة آنی که گفت خدا نمی‌بخشدش. تو چه کاره هستی جای من حرف می‌زنی؟ من کریم هستم، شاید بخشیدمش. به تو چه ربطی دارد؟ نشسته محکم می‌گوید خدا نمی‌بخشدش. تو از کجا می‌دانی نمی‌بخشم؟ من شاید بخشیدم. من کریم هستم! من مهربان هستم! زورت می‌آید من ببخشم بنده‌ام را؟
