استاد پناهیان / یادداشتهایی از سخنان استاد پناهیان و ...

روز قیامت در روایت دارد که هرکی وارد صحرای محشر بشود زخم جنگ روی بدنش نباشد، هرچی هم پرونده‌اش خوب باشد، احساس کمبود می‌کند؛ کمبود غیرقابل جبران. این مدال مرد است، باید زخم روی تنش باشد از جنگ. پس کجا بودی تو؟ [آقا! اینها را می‌گویی، حالا جبهه کجا بود؟ حالا هِی همین‌جوری ما را حسرت‌زده می‌کنی] من دقیقاً دارم همین کار قرآن را انجام می‌دهم.

«فَضَّلَ اللّهُ الْمُجَاهِدِینَ عَلَى الْقَاعِدِینَ أَجْرًا عَظِیمًا»

واقعاً باید فقط به آن دنیا نگاه کرد و دید، مجاهد فی سبیل‌الله، این اجر عظیم چیست که خدا می‌خواهد به او بدهد. خدا می‌فرماید عظیم است. یعنی اگر به یک مجاهد فی سبیل‌الله زمینی که در بهشت بدهند، بیشتر از کلّ کرۀ زمین باشد، اینکه خیلی طبیعی است. می‌خواهم بگویم عجیب نیست نه، نه تنها عجیب نیست، بلکه خیلی طبیعی است. چی‌کار می‌خواهد بکند خدا با رزمندگان اسلام در آن دنیا، قابل تصوّر نیست. می‌فرماید هر کسی غصّۀ جهاد نخورد منافق از دنیا می‌رود. اصلاً «فَضَّلَ اللّهُ الْمُجَاهِدِینَ عَلَى الْقَاعِدِینَ أَجْرًا عَظِیمًا» برای این است که بقیه را غصّه بیاندازد.

حسرت آن لحظات را باید خورد. ای کاش ما بودیم دفاع مقدس می‌توانستیم برویم جبهه. این آرزو، دل انسان را آباد می‌کند. این تمنّا وجود انسان را پُر از تقوا می‌کند. مادرهای محترم خیلی مهم است که به بچه‌هایشان آرزوی جهاد بدهند، آرزوی شهادت بدهند، بهترین شهدایی که ما می‌شناختیم، دیدیم مادران‌شان به آنها درس شهادت دادند. مادر اگر به یک بچه‌ای بگوید وای! فلان چیز چقدر خوب است، این در ذهن بچه‌ها جا می‌گیرد. مادرها قدرت تبلیغاتی تربیتی‌شان خیلی بالاست. کافی است از یک چیزی خوش‌شان بیاید. تعریف می‌کنند، بچه علاقه‌مند می‌شود. نم نم، باید یک‌جوری برنامه‌ریزی کند؛ ان‌شاءالله بزرگ بشوی...؛ حالا تو هِی می‌گویی ان‌شاءالله بزرگ بشوی، یک آقای دکتر بشوی، یک نمی‌دانم آقای مهندس بشوی، یکبار هم بگو ان‌شاءالله بزرگ بشوی یک رزمندۀ مجاهد فی سبیل‌الله که امام زمان بهت افتخار کند، بهت تکیه کند.

پرچم بدهد دستت بفرماید «أنتَ صاحِبُ لِوایی» چی می‌شود، این رزمنده‌ها را دیدی؟ یک مادر این را بگوید از ده تا سخنران اثرش بالاتر است. می‌رود در وجود بچه. بعد بهش بگو متأسفانه جهاد نداریم فعلاً. باید آقایمان امام زمان(ع) تشریف‌فرما بشوند تا یک جهادی پیدا بکنیم.

بعد می‌گویی وای خدایا! چقدر بد شد، الان ما جهاد نداریم، پس کِی برویم جهاد؟ چه‌جوری برویم جبهه؟ جبهه نداریم دیگر الان فعلاً باید صبر کنی. این آرزوی جهاد، انسان را آباد خواهد کرد. وقتی که توی یک مردمی، توی یک فرهنگی، تمنّای جهاد فی سبیل‌الله موجود باشد، واقعاً دشمن جرأت نزدیک شدن نمی‌کند.

ما اگر بعد از دفاع مقدس به شما عرض بکنم، رزمنده‌ها و شهدا را رها کرده بودیم، ده مرتبۀ دیگر به ما حمله کرده بودند. همۀ امکانات و شرایطش را داشتند برای حمله کردن. گفتند آقا! اینها جا زدند. حالا همین یادواره‌ها ممکن است در رادیوهای بیگانه، خبرگزاری‌های بیگانه، هِی مدام در مورد هفتۀ دفاع مقدس ما حرف نزنند، دربارۀ یادوارۀ شهدای ما حرف نزنند که یک مسألۀ ساده شده بین ما، ولی تک تکش را ثبت و ضبط می‌کنند. آنها می‌دانند این یادمان‌ها چه اثری دارد. آنها می‌فهمند این را، دیگر اینقدر که احمق نیستند. بنا شد دشمنان ما از احمق‌ها باشند، ولی نه اینقدر که اینها را نفهمند. رایس، وزیر خارجۀ قبلیِ آمریکای منحوس، گفته بود اینها تا وقتی به بچه‌هایشان درس شهادت می‌دهند، تروریست هستند.ببین! آنها توجّه دارند. شهادت برای ما ارزش دارد.

همین قرآن وقتی می‌فرماید «فَضَّلَ اللّهُ الْمُجَاهِدِینَ عَلَى الْقَاعِدِینَ» دارد دل همه را می‌برد دیگر، خب بگذاریم دلمان برود، یک کمی با این آیۀ قرآن بگذاریم دلمان برود. اجر عظیمی که به رزمندگان دفاع مقدس می‌دهد، فقط اجر آن دنیایی نیست، اجر این دنیایی هم هست، زحمات اینها هیچ‌کدام هدر نمی‌رود.